— Таццяна! Вы - шчаслівы чалавек?
— Так, я шчаслівы чалавек. У мяне любячы муж, цудоўныя дзеці і любімая справа, якая і з'яўляецца маёй працай.
— Што самае каштоўнае для Вас у жыцці?
— Самае каштоўнае - гэта любоў. Не толькі каханне мужа, любоў дзяцей, бацькоў, але і любоў кліентаў, якая выяўляецца ў разуменні і прызнанні тваёй творчасці. Бо мода - гэта не выяўленчае мастацтва, дзе мастак можа ляпіць сваё палатно, не задумваючыся пра тое, ці спадабаецца яно каму-небудзь. Адзежа ствараецца для людзей. І калі яны яе не любяць, не разумеюць, каму трэба такая творчасць?
на фота: Таццяна Суліміна
прадастаўлена: Таццяна Суліміна
— З чаго пачалося Ваша станаўленне як дызайнера?
— З выпадкова сказанай фразы. Шыла я з дзяцінства. Мая мама была краўцом, падзарабляла пашывам на замову. Усе школьныя і студэнцкія гады адзежу на вечарынкі, выпускныя і г.д. для сябе і сябровак стварала сама. Але ніколі не задумвалася над тым, што гэта можа быць працай. Для мяне гэта было любімым баўленнем часу, а праца - "гэта штосьці цяжкае, не самае прыемнае...". Таму атрымала дзве "сур'ёзных" адукацыі: рамана-германскай філалогіі (замежныя мовы) і эканамічную. Часу станавілася менш, і я шукала прафесіяналаў, якія могуць сшыць тое, што я намалюю. За 5 гадоў навучання і пошукаў добрых краўцоў, у мяне ўтварыўся спіс лепшых майстроў горада. І вось аднойчы, пры чарговай замове, адна з маіх майстрых, гледзячы на малюнак, сказала: "Табе трэба быць дызайнерам!". Гэта было як гром сярод яснага неба, я зразумела, што магу зрабіць любімую справу ПРАЦАЙ.
— Каго Вы лічыце сваім настаўнікам?
— Настаўнікаў у маім жыцці было шмат, кожны даваў штосьці сваё. Але найболей каштоўную інфармацыю і вопыт я часта атрымлівала ад зносін з прафесіяналамі не за вучэбнай лаўкай. Так адным з першых людзей, які ацаніў маю творчасць і накіраваў мяне ў патрэбнае рэчышча, быў Андрэй Абаленкін (у той час генеральны кансультант Маскоўскага тыдня моды), які адзначыў мяне на Поўдзень-Fashion-Week напачатку 2000-х.
— Якой была Ваша першая калекцыя? Распавядзіце пра яе. Дзе і калі Вы яе прадставілі? Хто тады Вам аказваў падтрымку?
— Першая скончаная калекцыя была "Над гняздом зязюлі". Яна была незвычайна рамантычная. Кожная мадэль выходзіла з галінкай, якую ўкладвала ў цэнтры сцэны. У канцы паказу ўтваралася гняздо, куды ўставала "нявеста". Я выйграла прыз канала ТНТ, які затым мяне падтрымліваў, неаднаразова паказваў калекцыі, а пазней запрасіў весці аўтарскую праграму аб модзе "Пяты элемент", дзе я была вядучай на працягу некалькіх сезонаў, пакуль існаваў праект.
— Ці сустракаліся на Вашым шляху людзі, якія лічылі Ваш занятак бескарысным ці неперспектыўным?
— Такія людзі заўсёды былі і ёсць. Толькі гультаяваты не папракаў рускую моду ў адсутнасці будучыні. А само існаванне моднай індустрыі ў нашай краіне толькі ў апошні час не выклікае ў многіх усмешку. Для мяне важней тое, што ў мяне паверылі блізкія. І ў апошні час яны не толькі падтрымліваюць маральна, але і ўносяць прапановы па мадэрнізацыі майго бізнэсу і яго развіццю.
— Пасля якой падзеі (ці на якім этапе творчай біяграфіі) Вы сталі паспяховым мадэльерам?
— Як толькі я адкрыла сваю першы магазін, і людзі пачалі купляць нашу прадукцыю са словамі "нарэшце і ў нас навучыліся шыць" (гэта быў 1999 год), я лічу сябе паспяховым мадэльерам. А затым можна казаць пра прызнанне журы, крытыкаў, прэсы. Гэта былі ўжо іншыя этапы.
— Сярод Вашых сяброў шмат знакамітасцей? Ці сябруеце з калегамі па цэху?
— Нажаль, я не ведаю ўсіх знакамітых пакупнікоў нашай гатовай прадукцыі, бо не стаю ў магазіне. Ведаю, што нашымі кліентамі з'яўляюцца алімпійская чэмпіёнка Юшкова, удзельніцы праекта "Дом 2", заходзіла актрыса Алфёрава. Многія не жадаюць, каб іх пазнавалі. Маімі кліентамі (тыя, хто шые на замову) з'яўляецца вялікая колькасць палітычных дзеячаў і бізнэс-эліта нашага горада, але называць імёны лічу не этычным. У моднай індустрыі я досыць даўно, падтрымліваю сяброўскія адносіны з усімі. Калі вас цікавяць зоркі, то ў добрых адносінах з Аляксандрам Васільевым. Нават пашчасціла павучыцца ў яго школе ў Чарнагорыі. З вялікім задавальненнем маю зносіны з Вячаславам Зайцавым, калі прадстаўляецца магчымасць. Лічу яго творчасць асновай рускай моды - ён наша ўсё. Маладыя мадэльеры могуць ствараць у розных стылях, але ведаць і разумець Зайцава павінен кожны.
— Творчасць якіх дызайнераў Вам найболей блізкая?
— Заўсёды лічыла, што кожны мадэльер павінен быць унікальным, таму не жадаю шукаць найболей блізкага мне. Магу толькі сказаць, што заўсёды захаплялася вар'яцкімі ідэямі Віўен Вествуд (хоць яе стыль зусім не маё), мне падабаліся калекцыі Гальяна і Гацье.
— Вы знаёмыя з беларускай модай?
— Нажаль, не вельмі добра. Толькі ў апошні час у СМІ з'яўляецца інфармацыя пра яе.
— У гардэробе Вашай сям'і ёсць беларускае адзенне ці абутак?
— Не. Але думаю, можа і з'явіцца.
— А ці шмат у ім убораў ад ГМ "Таццяна Суліміна"?
— Мой гардэроб складаецца на 90% з маёй прадукцыі. Лічу, што кожны мадэльер павінен ведаць не толькі на колькі прыгожая яго адзежа, але і на колькі яна зручная, практычная, як паводзіць сябе падчас нашэння, як чысціцца.
— У Вашых калекцыях часта гучыць гістарычная тэма. Якія крыніцы Вы выкарыстоўваеце для вывучэння гісторыі? Якія гістарычныя персанажы Вам сімпатычныя?
— У аснове філасофіі майго моднага дома ляжыць гістарызм. Я вельмі люблю чытаць, таму асноўнай крыніцай застаецца кніга, хоць натхніць на калекцыю можа фільм ці якое-небудзь месца. Не магу сказаць, што мая творчасць прысвечана якой-небудзь эпохе, але я люблю 18-19 стагоддзі - стагоддзі росквіту жаночай прыгажосці. У гісторыі мяне больш захопліваюць не падзеі, а рэальныя гістарычныя асобы, часта не першыя людзі краіны. Мяне заўсёды цікавіла не тое, што ляжыць на паверхні, а тое, што хаваюць, глыбіні. Вобразам апошняй маёй калекцыі, прысвечанай 400-годдзю дома Раманавых, стала прынцэса Альдэнбургская, унучка Мікалая I.
— Які перыяд у гісторыі моды Вам бліжэй усяго?
— Не магу не захапляцца сукенкамі канца 19 стагоддзя, у прыватнасці творамі Чарльза Ворта, і нарадамі рукі Палі Пуарэ пачатку 20 стагоддзя. Тут можна знайсці ўсё: і наступныя 50-я, і 60-я, і 2000-я.
— У краінах былога СССР існуе цікавая з'ява, якая ўжо паспела стаць традыцыяй. На "Апошні званок" выпускніцы апранаюць школьную форму савецкага ўзору. Як Вы думаеце, з чым гэта звязана і як Вы да гэтага ставіцеся?
— Адмаўленне гісторыі (ці нейкага перыяду) збядняюць нацыю і грамадства. У кожнай эпохе былі свае добрыя традыцыі, і тое, што некаторыя з іх адраджаюцца - з'ява абсалютна дадатная. Думаю, тут прымешваецца яшчэ і эмацыйнае ўтрыманне: развітанне з эпохай прыраўноўваецца да развітання са школай.
— Распавядзіце, калі ласка, што Вас, як прафесійнага дызайнера, больш за ўсё раздражняе ў адзежы, абутку, аксэсуарах на вуліцах сучаснай Расіі?
— Я досыць лаяльная да адзежы на нашых вуліцах, разумею, што людзі з розным узроўнем прыбытку не могуць аднолькава добра апранацца. Не люблю відавочнае ігнараванне элементарных дрэс-кодаў: пляжных шортаў на вуліцах горада, голых жыватоў у офісных працаўнікоў і г.д. І не выношу танных падробак: торбы Луі Вітон са штучнай скуры. "Не можаце сабе дазволіць арыгінал, купіце лепш невядомую марку."
— Чым адрозніваюцца паміж сабой вулічная мода Масквы і вулічная мода Варонежа?
— Масква развіваецца хутчэй, мода становіцца бліжэй да еўрапейскай. Практычна ўся сталіца перайшла на зручны абутак без абцаса днём, а у Варонежы ўсё яшчэ шмат дзяўчат можна сустрэць "прыбранымі" і днём, і ўначы. Ды і стыль адзежы тут больш эмацыйны: сукенкі карацей, выразы ніжэй. Але не трэба ўсё спісваць на "асаблівы" густ: гэта абумоўлена яшчэ і геаграфічна. Сярэдняя тэмпература ў Варонежы вышэй, таму і адзежа часта патрабуецца больш адкрытая.
— На подыумах Тыдняў мод мужчынская адзежа часцяком усё больш нагадвае жаночую адзежу. Як Вы думаеце, што будзе далей?
— Гэта тэма не новая. Ужо даўно кажуць пра эпоху ўнісэкса. Усё больш і больш сціраюцца межы паміж мужчынам і жанчынай. Устрымаюся ад якіх-небудзь прагнозаў, бо яны бачацца мне вельмі песімістычнымі. Магу толькі сказаць адно: не жадаю, каб мы калі-небудзь сталі ніякага роду.
— Ці будзеце Вы ствараць калекцыі мужчынскай адзежы?
— Пакуль не. Для таго, каб адкрыць мужчынскую лінію, першым чынам трэба знайсці добрых прафесіяналаў у гэтай сферы. На дадзены момант у нас іх няма.
— Ці плануеце Вы свой удзел у Тыднях мод у Мілане, Парыжы, Лондане, ці быць можа ў Нью-Ёрку?
— Мяне запрашалі ў Маямі, Ванкувер, прапанавалі ўдзел з паказам у Парыжы. Але ўсе гэтыя паказы павінны быць камерцыйна абгрунтаваны. У свой час Андрэй Абаленкін мне сказаў: "паказвацца трэба там, дзе прадаецца твая марка". Гэта ісціна актуальная і цяпер. Магчыма, у будучыні мы адкрыем свае магазіны ў Парыжы і Нью-Ёрку - тады і будзем удзельнічаць у гэтых Тыднях.