Упрыгожвючы сваё навагодняе дрэўца, Дзмітрый распавёў пра ўспаміны пра самае галоўнае свята з дзяцінства: "Бацькі перад Новым Годам заўсёды казалі мне, што сняжынкі — гэта памагатыя Дзеда Марозу і яны з'яўляюцца, каб перадаць яму навагоднія мары і пажаданні дзетак. Я залазіў на акно, адкрываў фортачку і шаптаў сняжынкам, які падарунак жадаю. Мама неяк аднойчы пракалолася. Яна пачала з іншага пакоя крычаць: гучней, Дзімачка, крычы, інакш яны цябе не пачуюць. А я ніяк зразумець не магу, навошта — вось жа яны, сняжынкі, побач лётаюць. 31 снежня, гадзін у 9 вечара, гучаў званок, я ведаў — прыйшоў Дзед Мароз. Ішоу да дзвярэй, пры гэтым жудасна баяўся, таму што мне здавалася, Дзед Мароз – гэта такая ледзяная груда, з завірухай, ветрам, штосьці вельмі халоднае, вялікае, а я такі маленькі... Але кожны раз, калі я адкрываў дзверы, нікога ўжо не было, а на парозе ляжаў той самы падарунак, пра які я шаптаў сняжынкам".
Распавёў Дзмітрый, што і ў дарослым жыцці Новы Год у яго заўсёды звязаны з неспадзеўкамі: "Я заўсёды з нецярпеннем чакаю, што ж жонка прыгатуе на святочную вячэру. Гэта заўсёды неспадзеўка. І гатуе мая жонка цудоўна, увесь час эксперыментуе, прыдумляе штосьці новае. І як у яе гэта атрымліваецца? Сёлета, як звычайна, будзе шмат смачнага і апроч традыцыйнага аліўе будзе штосьці новенькае і нечаканае".
